BARBENHEIMER : “Barbie” me regji të Greta Gerwig dhe “Oppenheimer” me regji të Christopher Nolan, dy blockbuster Hollywoodjanë vere (1+1 falas)

Edhe para mbylljeve per shkak te Covidit, Hollywoodi i kish keq punët (financiarisht kuptohet, sepse ai eshte dhe kriteri kryesor i ekzistences se tij) por pas hapjes, punët shkuan akoma edhe më keq: sallat e kinemave amerikane ishin bosh dhe, siç shkruajti Spielbergu me rastin e daljes se filmit “Top Gun : Maverick”, “Tom Cruise shpetoi b*then e Hollywoodit”

Steven Spielberg to Tom Cruise: "You saved Hollywood’s ass and you might have saved theatrical distribution." https://t.co/4wfAmom2ck

— Variety (@Variety) February 14, 2023

Arsyet pse Hollywoodi i ka keq punet nuk jane objekt i kesaj review-je, por per ti rene shkurt, fajin kryesor e ka Netflix+kanapé (per te cilin vetë Hollywoodi ka kontribuar jo pak, por dhe kjo eshte tjeter meselé).
Pas ‘Top Gun’-it, Hollywoodi provoi te mbushe sallat e kinemave amerikane (pervec se me Marvel tip “Guardians of the Galaxy” apo me Mario) edhe me ndonje firmë (signature) të sigurt siç ishte pikerisht filmi i fundit i Speilbergut apo edhe me “Babylon”, filmin e Damien Chazelle, kalamanit të talentuar te Hollywoodit (regjizorit te “La la Land”) : te dy rezultuan njeri më deshtim financiar se tjetri. Katastrofe!

‘Paradoksi’ (qe në fakt nuk eshte paradoks) eshte se këtë verë, Hollywoodi po e tenton suksesin permes dy blockbuster goxha te shtrenjte financiarisht, por te dy nen drejtimin e regjizorëve qe e mbajne veten per autorë (a thua nuk mjaftoi deshtimi i Speibergut dhe Chazelle) : i pari, “Barbie“, realizuar nga Greta Gerwig e cila e pat filluar karrieren si aktore (e shkelqyer biles!) permes dy rolesh mbreselenes në dy filma te Noah Baumbach (“Greenberg“, 2010 dhe “Frances Ha“, 2013) :

Pastaj, si duket, Gretës i hypi vetja në qejf dhe i tha vetes regjizore e keshtu filloi te beje filma ose anekdotikë (si puna e “Lady Bird”, 2018) ose akademikë (si puna e “Little Women”, 2020).
Tjetri eshte “Oppenheimer“, biopic (film biografik) kushtuar atij qe konsiderohet sot si babai i bombes atomike amerikane, film realizuar nga ‘i famshmi’ Christopher Nolan (konsideruar gabimisht si regjizor i talentuar nderkohe qe behet fjale per nje skenarist të mire qe di te shkruajë historira-te-ngaterruara-qe-me-demek-nuk-i-kupton-askush).

Po ta mendosh mire, Hollywoodi nuk i ka bere dhe aq keq llogaritë: duke e ditur qe Greta di thjesht te menaxhoje xhirimin e nje filmi (gjithe duke bere gjasme sikur i jep një si far note autoriale filmave te saj, “ma non troppo” ë ?) dhe që Nolan nuk ka shance ta ngaterrojë historine lineare të nje personazhi historik (pra nuk ka shance ta koklavisë filmin siç beri heren e fundit me “Tenet” (Tafmaja e madhe të lé pa gje – e kisha titulluar kritiken time per ate film), u ka mundesuar atyre regjinë e dy blockbuster-ave te kesaj vere.
Aferim!

Po e filloj me kete te dytin, pra me Bomben atomike te Christopher Nolanit, i cili, per ta thene me nje fjali te vetme, eshte nje trailer (reklama e nje filmi) që zgjat… 3 orë ! Pra merrni nje trailer (ku gjithçka eshte video-clip-eske, e shpejtuar, zhurmëmadhe) dhe shtrijeni pergjate 3 oresh : rezultati quhet “Oppenheimer”. Per asnje sekonde te vetme nuk arrita te futem në ate qe mund ta quajme temporalitet i vetë filmit (jo i historise, ok ? por i filmit, se nje film nuk eshte vetem historia e tij) por mbeta duke parë nje trailer 3 orësh ku çdo skene eshte nje si punë countdown-i : imagjinoni rraskapitjen e syve dhe vesheve, sidomos keto te fundit sepse, saaaapo rrit dramaticitetin e ngjarjes, Nolan, ashtu sikurse dhe reklamat në TV qe jane gjithmone më te fuqishme per nga volumi i zerit (me qellimin e vetem te terheqin vemendjen e shikuesit), edhe Nolan ngré në kupë te qiellit muziken ‘dritheruese’ (e cila shoqeron aty tek 96-97% te filmit, thyerje e te gjitha rekordeve !!) qe ta trondise akoma dhe më shume spektatorin.

Ajo qe eshte ‘tragjikomike’ (patetike, në fakt) eshte se me gjithe seriozitetin e temës (bomba atomike gjithsesi!), per asnje moment nuk e ndjeva veten të shqetesuar, concerned (ta themi angllësh): perpara syve te mi nje tufe me zoterinj te kollarisur benin sfilatë, te veshur chic, mirrnin poza, llogarisnin gjithçka e gjithkend, por… jo mua (spektatorin). Une isha “jasht loje”.

Per tjetrin, per “Barbie”-n e Greta Gerwig, jam gati te them se eshte çik më i mire por problemi eshte se, gjithe duke u hequr si film-feminist qe dekonstrukton Barbin imagjinar, filmi në fakt eshte nje rebranding, një reklamë e fshehte e vetë markës Mattel, firmës qe ka prodhuar Barbin “prej verteti”: duhet te jesh adulteshent ta kaperdish nje karamele kaq fjalamane (filmi eshte tmerrsisht llafazan) dhe shpjegues (explanatory). E keqja me e madhe: filmi nuk te ben as mé qesh (do ishte nje cilesi e tij!!).

Po ashtu, per t’ju kundervene fijeve qe patriarko-kapitalizmi leviz si ti doje qejfi figurinen e Barbit (marketingu i sotem universal), regjizorja therret në ndihme nje imgjinate po aq reklamaxhie (permes nje estetike po aq eterike sa dhe reklama per nje kavanoz reçeli), fiks po sa dhe ajo e kukulles ne fjale! Thene ndryshe, behet fjale per nje film feminist qe i zhvillon ngjarjet në Roseland, por… pa e vrarë ngjyren rozë : ok, Greta Gerwig nuk e urren kete ngjyre, por as nuk e do aq sa “do duhej” ta donte per ta mbrojtur!
Ose e gjitha kjo thene ndryshe: ndofta u ka dashur qe te ishte Tim Burton (ai i pari, ai i “Beetlejuice”,1988 apo “Edward scissorhands”, 1990 dhe jo ai i “Alice in Wonderland”, 2010) qe duhet ta realizonte kete film qe ai te kish vertet ‘çmenduri’ në të. Te ishte te pakten çik crazy.

*

Tani, si i bie, duhen parë apo jo keto dy filma? Po të jeni kino-mazokistë si puna ime, shkoni e shihini. Asnjeri nuk e kalon klasen. Ose, hajt se e kalojne e po u veme secilit noten 5
Pra: 5 x 2 filma = 10

Nota 10 per te dy bashke: 1+1 falas.

TRAILER i BIMBOS :

dhe i BOMBËS :