“Fitoi muzika. Ajo e verteta”
Keshtu u shpreh portugezi 27 vjeçar Salvador Sobral, qe fitoi festivalin europian të kenges. Ishte gati nje mrekulli fitorja e tij. Kenga qe ai kendoi ishte njera nga 3 kenget e vetme të kenduara në gjuhen amtare të konkuruesve. Të gjitha të tjerat në anglisht.
Kenga e tij ishte nje nga dy-tre të vetmet qe ja vlente ta degjoje. Të tjerat ishin tmerre me ulerima, njesoj si ajo e perfaqesueses shqiptare (qe nuk doli as në finale).
Kenga e portugezit eshte vertet nje mrekulli. Po aq sa fitorja e tij
Degjim të kendshem
STALKER – 14 Maj ’17
“Muzika nuk eshte fishekezjarre, por ndjenjë”.
Prova eshte kjo performance (pas triumfit të tij) e ketij crooner-i portugez me thekse të mrekullueshme bossanova, tek ja ofron interpretimin e kenges autores se saj, të motres.
“Amar pelos dois”.
Zemra ime dashuron sa për dy
Literalisht !!
….
STALKER – 14 Maj’17
squarepusher:
fitoi por cfare? dmth per cfare duhet te gezohemi?
Qe fitoi nje kompeticion. Të cilet, edhe pse janë perbindesha (dhe jo vetem në muzike: nje kompeticion eshte perbindesh për nga vete natyra e tij) nuk mund ti heqim (suprimojme). Por edhe ti injorojme, nuk fitojme gje (se ja, nuk do kishim mundur të degjonim kete bizhù të vogel). Rreth i mbyllur vicioz ky muhabet
Nese belgët Dardenne mund ti ndajne mes njeri-tjetrit 2 Palmat e arta te fituara ne Festivalet e filmit në Kanë, anglezi Ken Loach tashmë mund ti mbaje te dyja per vete: duke fituar trofeun e arte kete vit (2016) me “I, Daniel Blake”, Loach, bashke me Kusturicen eshte nga te vetmit regjizore ta kete fituar dy here Kampinatin Boteror te Filmit. Me te drejte a pa te drejte, hajde ta shohim (duke pare se pari filmin).
“Sieranevada” (ne fakt, titulli nuk ka asnje lidhje me filmin) rrefen historine e perkujtimit të “të 40- ave” tê vdekjes se kryefamiljarit te nje familjeje rumune ne Bukuresht. Heroi kryesor eshte Lary, i biri i te ndjerit, doktor po ashtu tek te 40-at.
Clarke. Van Sant originally believed Clarke’s title referred to the parable of the blind men and elephant, in which several blind men try to describe an elephant, and each draws different conclusions based on which body part he touched, and Van Sant’s film uses that interpretation, as the same general timeline is shown multiple times from multiple viewpoints. [3] Later, Van Sant discovered Clarke’s film referred to the phrase “elephant in the room” (the collective denial of some obvious problem).[4] Also, Gus Van Sant named Chantal Akerman’s film Jeanne Dielman, 23 quai du Commerce, 1080 Bruxelles (1975) an inspiration.
Historia:
Gjatesia (gati 3 ore!), dendesia narrative, bizarreria e ritmit etj etj e bejne filmin vertet ‘te veçante’, per me teper që, ne pamje te parë, filmi permbys pothuaj male per te pjellë… diçka fare-fare ‘te vogel’ (ne dukje).
Në fakt, Maren Ade veçse vezhgon (me kameren e saj, kuptohet) ; spektatori pastaj bën “filmin” e tij (i cili per mendimin tim, eshte jo pak i keqkuptuar: nje pjese e mire e spektatoreve ne salle zgerdhiheshin vetem me “skeçet” e Winfried/Tonit, ndersa nje pjese e kritikes vazhdon te insistoje me virtuozitetin e regjizores (drejtimin e aktoreve, skenarin… etj etj). Ne te vertete, “Toni Erdmann” i ka vlerat gjetiu, i ka tek menyra se si ndertohet pikerisht nepermjet hapsires midis shikimeve: shikimit te dashur por plot dyshime te nje babai per vajzen e tij te vetme, atij te nje biznesmeneje (Ines-it) nga maja e nje hoteli lluksoz, shikimit perbuzes te kolegeve te saj per Tonin etj etj.
Maren Ade eshte gjermane. Gjerman ka qene dhe poeti Hölderlin, autori i “The Ister”. Nje tjeter gjerman, Heidegger, pa dyshim filozofi me i madh i shekullit qe shkoi, 
Historia : jetimja bukuroshe 16 vjeçarja Jesse (e cila sapo ka mberritur ne Los Angeles dhe pozon per fotografin amator Dean) terheq vemendjen e Ruby-t, grimores, e cila e fton ate ne nje feste foto-modelesh (pergjate se ciles ajo bie akoma edhe më në sy). Te nesermen, Jesse punesohet menjehere nga nje agjensi mode.
Kesaj rradhe, me pretekstin se filmon mjedisin ultra-siperfaqesor te modes (xhelozite, obsesionet per trupin, seksin etj etj te atij mjedisi), regjizori kap majat me te larta te formalizmit, duke na flakur surratit metafora me demek te vrazhda, te nenvizuara (estetikisht dhe vizualisht) deri ne dhimbje. Cliff Martinez ulerin pergjate gjithe ”The Neon Demon” (si ilustrim sonor i imazheve flashy) dhe kaq.
S’besoj se ka njeri qe nuk e ka pare “Basic instinct” (me Sharon Stone tek hap shalet e saj). Ate film e ka pas realizuar kineasti hollandez Paul Verhoven gjate periudhes se tij Hollywoodiane (1985-2005).
meposhtmi :
Kishte 10 vjet qe Verhoeven nuk kish bere ndonje punë te re. I fundit ka qene nje film hollandez i realizuar pas kthimit te tij nga USA: “Black Book”, ne 2006, 
Michelle, borgjeze pariziene tek te 50-at, regina imperatrix -pronare e nje firme te madhe lojrash video, perdhunohet disa here rradhazi ne shtepine e saj ne periferine chic po aq borgjeze te Parisit (ku jeton e vetme) nga nje person i maskuar. Gjithe duke refuzuar te lajmeroje ne polici, Michelle i vihet punes per te gjetur dhunuesin e saj.
Që eshte Paul Verhoeven regjizori (ose me sakte, dirigjenti: filmi te mahnit me perpikmerine dhe shkallen e larte te zoterimit te gjithshkaje ! ) qe trajton nje teme te tille nuk eshte çudi: filmat e tij gjithmone kane patur nje vizion veçanerisht turbullues e shqetesues per njerezimin dhe per sistemet sociale qe ai ka krijuar. Sot, gati 80 vjeçar, Verhoeven nuk i largohet tematikave te tij aspak komode, as obsesioneve te tij plot rreziqe ne vetvete, duke guxuar, ‘one more time’, te trajtoje nje teme kaq provokuese permes nje inteligjence dhe ironie çarmatosese e unike !
