E kam patur kete ndjesi edhe kur pata parë “Dark Shadows, filmin e tij te parafundit: Tim Burton-it ka filluar ti shterroje përroi i frymezimit te tij prej magjistari. Dhe u bene jo pak, por 3-4 filma (”Liza ne boten e cudirave“, “Dark Shadows”, “Big Eyes”) qe më kane lene kete pershtypje.
korriku:
fakti qe filmat e fundit te Tim Burtonit jane te gjithe adaptime kinematografike veprash letrare. Ndersa ne nje gazete (te dores se trete) lista e librave te vjeshtes thuajse 50% ishin tituj perdorur per skenare filmi sivjet, ky ketu perfshire.
STALKER
Kjo puna e ketyre të talentuarve të kinemase:
Po shikoja para pak ditesh nje nga filmat e parë të Coppola-s (regjizorit të Kumbarit apo Apocalypse Now) :
THE RAIN PEOPLE. Eshte filmi i katert i tij, realizuar në 1969. Pure poetry !! Ta keshilloj nxehtesisht ta gjesh e ta shohesh (do e vija number One në nje top-10 të filmave të regjizorit, edhe pse jam fans absolut i “Rusty James”, po aq poetik!!). Dhe po mendoja : c’te semes ka patur Coppola qe, pasi realizon nje film kaq të mrekullueshem, kaq ‘pure cinema’, kaq ‘pure poetry’, disa vite më pas i futet realizimit të Kumbareve apo Drakulave, filma puro-romaneske dhe totalisht banale ne krahasim me nje margaritar si “The Rain People” ??
Njesoj dhe puna e Tim Burton qe s’ka c’ben dhe adapton romanet e fundit bestseller qe dalin në USA (Peregrine), nga frika se mos nuk “realizon planin”.
Veshtire, shume e veshtire të rilindesh artistikisht. Por edhe TA QEPËSH, e veshtire u dukerka. Dhe po flasim për artiste qe e kanë provuar talentin e tyre tashme, ok?
….
STALKER
Jo jo, nuk eshte vetem pune moshe. Coppola eshte ‘dorezuar’ shume heret, pothuaj në kulm të aktivitetit të tij.
Biles kjo më kujton faktin se Godard ka folur GJITHMONE mirë për të (ja ka njohur gjithmone meritat e asaj qe Coppola i ka dhene kinemase), gjithe duke e thumbuar me shakà e duke i kujtuar ‘pasionin’ qe i lindi papritur për vreshtarine
Ne fillim te viteve ‘50-te, futja e CinemaScope (perdorimi i objektivit deformues), shikohej me shumë skepticizëm nga kinofilët e atyre viteve (njesoj si sot me 3D !!) dhe u desh i mrekullueshmi “Rebel Without a Cause” i Nicolas Ray-t (me James Dean) qe CinemaScope te konsiderohej si hap cilesor ne kinema.
Po e njejta gje ka ndodhur ne vitet 2000 edhe me perdorimin e kamerës DV : pasi u perdor ne jo pak filma ne fund te viteve ‘90-te, vetem krijimi i nje vepre si “Ne dhomen e Vandes” (NO QUARTO DA VANDA) e Pedro Costa-s mundi ti bindë regjizorët e fillimit te ketij shekulli se perdorimi i kameres DV nuk kish aspak pse te shihej me nenvletesim, ne raport me kameren klasike te kinemase. Perkundrazi !
Ndihet keshtu, gjithe kohen, ndarja midis volumeve, sa qe mua mu duk se po shihja nje glob kristali nga ata te mbushur me leng, e ku ka objekte brenda (si ne foto, majtas) :
Mbreme pashe filmin e ri gotiko-barok te Tim Burton-it. Film qe shfaqet aktualisht njekohesisht ne USA dhe Europe.
